در فاصلهٔ سال‌های بعد از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ تا فروپاشی نظام پهلوی در پی انقلاب اسلامی ۱۳۵۷، یعنی در خلال دوره‌ای که نظر به استبداد حاکم عرصهٔ تحوّلات اجتماعی ایران به نحو فزاینده‌ای محدودتر از پیش می‌شد، بخش مهمی از خواسته‌ها و آمال نیروهای مخالف در فعالیّت‌های جنبش دانشجویان ایرانی در خارج از کشور فضای طرح و بیان یافت. این فعالیّت‌ها که بیش از بیست سال در قالب کنفدراسیون جریان داشت، نه فقط از تحوّلات داخلی کشور متأثر بود که در سال‌های پایانی نظام پهلوی، بر تحوّلات سیاسی آن نیز تأثیر مهمی بر جای نهاد.